З надзеяй на мір і спакой

Пляцоўкай для прызыву да міру і згоды стала плошча Леніна ў райцэнтры, куды ў мінулую пятніцу людзі прыйшлі падтрымаць Прэзідэнта Беларусі і данесці землякам сваю грамадзянскую пазіцыю.
Са сцягамі і плакатамі ў падтрымку абранага Кіраўніка дзяржавы каля будынка раённага выканаўчага камітэта сабраліся прадстаўнікі розных пакаленняў, ветэраны і моладзь - тыя, каму не абыякава, якім будзе заўтрашні дзень незалежнай рэспублікі. «Лукашэнка - наш прэзідэнт! Мы - за светлую і мірную будучыню! Мы - за шчаслівае жыццё ў мірнай краіне! Беларусь - гэта мы! Мы - за Беларусь! За любімую Беларусь! Любімую не аддадзім! ... »- эмоцыі на мітынгу перапаўнялі сэрца. Людзі прыйшлі сюды з надзеяй на захаванне міру і спакою ў краіне. Ля адкрытага мікрафона мог выказацца кожны. Казалі эмацыйна. Для многіх гэта быў сапраўдны крык душы. Сярод тых, хто трымаў слова, былі прадстаўнікі розных прафесій, але ўсе яны прасілі аб адным - зберагчы любімую краіну. Заклікалі ўспомніць слаўную і гераічную гісторыю, подзвігі дзядоў і прадзедаў, што з такой цяжкасцю заваявалі для нас мірнае жыццё.
Мы так прывыклі жыць у мірнай і ўтульнай краіне, што шмат хто ўжо забыўся, якой яна была ў 90-я, якой яе «прыняў» цяперашні Прэзідэнт, колькі працы ўкладзена ўсімі беларусамі, каб краіна стала такой прыгожай і мы маглі ёй ганарыцца. Гэта добра, што ўсе мы розныя і ў кожнага ёсць сваё меркаванне, але тое, што ўсіх нас аб'ядноўвае - гэта Беларусь, наша краіна, мы - беларусы, мы адзіныя. Хіба можам мы дазволіць пасварыць нас, падзяліць на «сваіх» і «чужых»? Не! У імя дабрабыту Радзімы не і яшчэ раз не!
- Я шчаслівая, што мае дзеці і ўнукі жывуць у мірнай і добразычлівай краіне. Я шчаслівая, што мой сын служыў на сваёй Радзіме, я не плакала, не баялася за яго. Я выдатна памятаю, як мама паўтара гады не спала начамі, каб дачакацца брата, ён служыў у Афганістане. І я не хачу, каб гэта паўтарылася з маімі ўнукамі, не хачу, каб вярнуўся той час, калі даводзілася кідаць усё і бегчы ў краму, каб атрымаць палову булкі хлеба, якую давалі на члена сям'і, або стаяць у бясконцай чарзе за дзіцячымі калготкамі ... - казала неабыякавая жыхарка Бешанковіччыны, якая ўсё жыццё прысвяціла сельскагаспадарчай працы. - Моладзь не ведае і не можа паверыць, што раней так было. Але я ўпэўненая, што людзі адумаюцца. Паглядзіце, як квітнее наша краіна! Хочацца, каб нашы дзеці спакойна і шчасліва жылі ў ёй. Цярпення і вытрымкі нашаму Прэзідэнту і ўсім нам, каб усё вытрымаць, выстаяць і жыць у вольнай, прыгожай, мірнай Беларусі! ..
“Беларусь!” - скандавалі землякі і падхоплівалі словы песень. У многіх на вачах з'яўляліся слёзы, бо так балюча бачыць, як хочуць разбурыць тое, што на працягу доўгіх гадоў стваралася нашымі бацькамі.
"Зара"